Altijd op de vlucht, maar waarvoor?

Het coronavirus bracht ons iets dat iedereen herkende en beleefde. We kregen collectief met een gemeenschappelijke vijand te maken. Niemand werd gespaard, niemand ging vrijuit. De secretaris-generaal van de VN António Guterres gaf aan het begin van de crisis een hoopvol signaal en riep regeringsleiders op tot een wereldwijd ‘staakt het vuren’ zodat alle legertroepen huiswaarts zouden kunnen keren om thuis te dienen, te beschermen en een handje te helpen tijdens het gevecht tegen COVID-19. Helaas werd aan deze oproep niet door alle regeringsleiders gehoor gegeven.

In het westen staan we er dikwijls niet bij stil op hoeveel plaatsen in de wereld oorlog en geweld dagelijkse kost is. En hoeveel legertroepen er op die gevaarlijke plaatsen aanwezig zijn. Mannen en vrouwen die daar dienen, beschermen de burgers en proberen vrede te brengen op risico voor eigen leven. Mannen en vrouwen die in deze verontrustende coronatijden ook graag thuis bij hun familie hadden willen zijn. Om thuis te dienen, te beschermen en een handje te helpen.

Maar… klagen we soms niet van weelde? Inderdaad, wij hebben het niet gemakkelijk. Maar omgaan met een lockdown en alle beperkingen die daarbij horen is een pak gemakkelijker wanneer je toegang hebt tot internet, comfort en vooral: wanneer je in veiligheid verkeert. In landen waar mensen elke dag voor hun eigen leven vrezen, of dat van hun geliefden, waar er geen vrede heerst, is het gebrek aan live sociaal contact en toegang tot een schoenenwinkel waarschijnlijk het minste van hun zorgen. Wereldvrede. Zou het kunnen bestaan?

Vrijheid

De wereldwijde lockdown heeft ons allemaal even stil laten staan en ons bewuster gemaakt van de luxe en vrijheid die wij in onze Lage Landen genieten. Je beseft pas wat je hebt, totdat je het moet missen. Geen vrijheid om ons te verplaatsen naar waar we willen, om samen te komen met vrienden en familie en een sociaal leven te hebben. Alles wat voorheen vanzelfsprekend was, is dat plots niet meer. Alles was ineens niet meer normaal. Maandenlang niet veel verder dan je eigen woning komen, en slechts één item domineerde het nieuws: corona.

Maar… terwijl wij steeds meer onze levenskwaliteit terugkrijgen, is op verschillende plaatsen in de wereld en geweld en de oorlog terug toegenomen. Zelfs dichtbij huis, in Frankrijk, was reeds sprake van verschillende terroristische aanvallen. De COVID-19-storm is nog niet eens gaan liggen, en andere dramatische taferelen voltrekken zich al terug.

In Irak nemen de rellen en terroristische aanslagen opnieuw toe. Israël gaat weer voluit voor Palestijnse grond waardoor de spanning ook weer toeneemt. De vluchtelingenstroom wordt terug groter. Mensen die hun hele hebben en houden, hun huis, familie, werk en land verlaten op de vlucht voor geweld, hongernood, armoede, racisme…. Alles achterlatend, op de vlucht gaan met gevaar voor eigen leven. Op zoek naar veiligheid en bescherming. Sommigen denken onze situatie, waarin we in angst worden ‘opgesloten’ in onze eigen huizen, te kunnen vergelijken met deze mensen.

Maar… er waren ook de vele steunmaatregelen. Misschien tijd om even stil te staan bij het feit hoeveel mensen er wereldwijd geen huis of onderdak meer hebben, op de vlucht zijn. Hoeveel mensen er wereldwijd zijn die zich inzetten bij defensie. Lange tijd van huis zijn met gevaar voor eigen leven om anderen te dienen, te beschermen, veiligheid en onderdak te kunnen bieden. Om wereldvrede te herstellen en daar nog veel werk in hebben. Misschien tijd om even in dankbaarheid stil te staan bij dat feit. En dat wij tijdens de coronatijd konden schuilen in de veiligheid van onze huizen

Voedselvoorziening en slachtoffers

De coronacrisis heeft alle landen zwaar getroffen. Wereldwijd zijn er op het moment van schrijven 1,26 miljoen slachtoffers geteld. Medisch gezien was het overal een heel zware tijd, vooral voor iedereen die een zorgberoep uitoefende. Ook economisch en financieel slaat de coronacrisis diepe wonden. En wanneer mensen in een onzekere situatie terechtkomen zijn ze ook minder geneigd zich open te stellen om anderen te helpen, onderdak en bescherming te bieden.

Maar… tijdens de coronatijd werkte de voedselvoorziening bij ons op volle toeren. De supermarkten waren en bleven rijkelijk gevuld en onze ijskasten overvol. We kenden zelfs een grote voedselafvalberg waar we ons gelukkig in deze tijd iets meer bewust van werden en spaarzamer en dankbaarder met deze rijkdom omgingen. Ondenkbaar bijna, dat meer dan een kwart miljard mensen tegenwoordig leven in hongersnood. Dodelijker dan COVID-19, maar toch steevast naar de achtergrond geschoven in nieuwsuitzendingen. Het zet aan tot nadenken: er worden miljarden euro’s/dollars/… geïnvesteerd in een vaccin tegen het coronavirus, of dat terecht is of niet laten we terzijde. Maar de oplossingen tegen hongersnood kennen we al. Waarom sterven er anno 2020 dan nog altijd zoveel baby’s, kinderen, tieners, mannen en vrouwen door een gebrek aan voedsel?

Stof tot nadenken.