Auteur Karen Geens selecteert drie fragmenten uit haar eerste boek 'Lief voor mezelf'

Ik zoek een ex-collega uit het onderwijs terug op. Terwijl ik haar vertel over de zoektocht naar mezelf en naar een geschikte job, leef ik me samen met haar driejarig zoontje uit in de speeltuin. Dat laatste mag je gerust letterlijk nemen. Ik leg me languit in het zand en geniet van de warme zonnestralen die mijn lichaam binnendringen. De kleuter haalt de ene na de andere frats uit. Ik moet er smakelijk om lachen en doe enthousiast met hem mee.

Mijn collega observeert mij heel even, tot ze plots zegt: ‘Eigenlijk wil jij gewoon door het leven gaan als een kind, altijd doen waar je zin in hebt.’ Vond ik dat in eerste instantie nog een bizarre en ietwat kwetsende opmerking, dan kon ik er nadien de schoonheid wel van inzien, want hoe mooi is het, wanneer andere mensen opmerken dat je de stem van je innerlijke kind hebt teruggevonden? Zeker als je weet dat ik haar lange tijd uit het oog was verloren.

Lange tijd heeft het me beziggehouden, een geknipte titel voor dit boek vinden. Af en toe popte er iets in me op, maar intuïtief voelde ik het nooit echt kloppen, tot er op een dag geheel ‘toevallig’ een kaartje in de brievenbus stak. Wie zoekt die vindt? Eerlijk, daar geloof ik werkelijk niks van. Alles wat ertoe doet, met name belangrijke dingen des levens, komen op je pad – op het moment dat het zo hoort te zijn weliswaar – maar vooral op het moment dat je stopt met zoeken.

Et voilà. Uiteindelijk heb ik nooit een titel gevonden. De titel heeft mij gevonden! Op het kaartje stond in blauw-rode letters volgende inspirerende zin gedrukt, een zin me nog elke dag troost weet te bieden: ‘WEES LIEF VOOR JEZELF VANDAAG … ik dacht ik herinner je er even aan.’ De puzzel viel in elkaar. Alles leek te kloppen … Het kaartje belandde zowaar naast mijn bed en de woorden op de flap van dit boek!