Lief voor mezelf – in de praktijk

Een week eerder

‘Wat is er, Karen? Ik hoor van alles’, polst een vriendin bezorgd aan de telefoon. ‘Niks. Helemaal niks.’ Ik voel de vertwijfeling in m’n eigen stem. En ook zij gelooft me niet. Terecht. Het is me allemaal wat veel. Ik ben … uit balans. Weer los over mijn grenzen gegaan. ‘Altijd in evenwicht? In deze maatschappij ben je dan eerder de uitzondering. Maar dat is niet erg hé, zolang je telkens opnieuw je rustpunt vindt, nadat de balans zoek was’, stelt ze me enigszins gerust.

Zondagnacht

Met een bang hartje loop ik de trap af. Zachtjes open ik de voordeur en voel hoe de koude nacht me overvalt. Ik steek de straat over, maak de auto los. Ready to go, al is dat weliswaar met een dubbel gevoel. Ik heb hier zó naar uitgekeken, maar tegelijkertijd overvalt de angst me.

Dag 2

We bezoeken Monreale – de wereldberoemde kathedraal – en Palermo’s stadscentrum. ’s Middags eten we street food op een lokaal marktje. Ik heb de tijd van m’n leven en geniet als nooit tevoren. Met een bord vol boontjes, artisjokken en twee arancine schuif ik aan het tafeltje van een ouder, Waals koppel aan. Het regent, maar dat kan me allerminst deren. Ik heb reuzehonger, dus ongeduldig snijd ik de twee arancine open. Een Siciliaanse specialiteit, zo blijkt. Een rijstbal gevuld met vis, de andere met ham en kaas. Kaas die gulzig naar beneden druipt. Tegelijkertijd druipt er een gelukzalig gevoel van me af. Dit is Sicilië. Op z’n best!

Count your blessings. Zeggen ze. Ik ben dankbaar, zó dankbaar dat ik de moed had om de talrijke stemmen in m’n hoofd achter me te laten. Maar ook voor de zachte, authentieke mensen die ik deze week al mocht ontmoeten, voor het onmetelijke enthousiasme waarmee de gids ons in – niet minder dan – drie talen te woord stond. Voor de zon, ook al scheen die niet de hele dag. En voor die ene foto die Luigi van me nam bij het meest tot de verbeelding sprekende gebouw in héél Palermo, het Teatro Massimo. Hier en nu. In het moment, in dít moment. Was dat alweer even geleden.

De dag nadien

Het is woensdag. De zon schijnt. Tegelijkertijd is het zwembadwater ijskoud en ontneemt me dat bijna de adem. Maar dapper bijt ik door en zwem een half uurtje. Na even word ik de koude ook minder gewaar. Het water maakt iets bij me los. Zwemmen maakt altijd iets bij me los. De energie verandert. Dat zei mijn allereerste coach ooit. Dat de energie verandert. Alles lijkt weer gezakt. Uit mijn hoofd, in mijn lichaam. Letterlijk. Elke emotie, eeuwenoud of piepjong, lijk ik te voelen tot in de kleinste vezel van mijn lijf, om die niet veel later alweer moeiteloos los te laten.

Later die dag

Met een smile tot achter m’n oren loop ik de winkel uit, recht het Siciliaanse stadscentrum in. Op de valreep wist ik nog een excursie voor de laatste dag van m’n verblijf te versieren, nadat een eerder geplande uitstap zonder boe of ba werd geannuleerd.

Op weg naar de Eolische eilanden

Lipari is een prachtig, middeleeuws havenstadje. Ik kijk links van me, rechts van me en weet, eerlijk gezegd, niet waar eerst te kijken: middeleeuwse kerken, helblauw water, sprookjesachtige hemel en een adembenemend uitzicht. Ik kuier door het golvende landschap. Moe maar voldaan zet ik me neer op een terras naast het haventje, bestel een insalatona – een grote salade is dat – en laat me weer verleiden tot een arancina.

Afspraak om 14h bij de haven. We varen verder naar Vulcano, dat eiland met die piepkleine vulkaan die mensen ’s zomers beklimmen, tegen beter weten in. En we zwemmen in het warme zeewater, tot de hemel niet veel later z’n sluizen wagenwijd openzet. Iedereen moppert, behalve ik, want dit hebben we toch maar mooi gehad!