Ontpop jezelf!

Ga zo maar door. Een probleem dat steeds groter wordt. En jij? Jij krijgt steeds meer ademnood. Steeds minder zuurstof en energie, tot het uiteindelijk op is. Het leven geeft je een schop onder je kont en de keuzes worden voor jou gemaakt.

Misschien herken je dit of heb je dit zelf al meegemaakt. Een keer. Of meermaals. Terug naar de vlinder. Of beter gezegd, de rups. Zou hij weten dat het ‘rups zijn’ een tijdelijke fase is in zijn leven? We weten dat hij vanuit biologisch perspectief gedreven wordt om zoveel mogelijk te eten. Zoveel voedsel tot zich te nemen zodat zijn ademhalingsstelsel het niet bij kan houden. Dat zet hem dan weer aan om te vervellen. En opnieuw. En opnieuw. Wel vier of vijf keer. Tot er niets meer te vervellen valt en hij een pop wordt, het begin van fase 2. Zou hij het weten? Of zou hij denken ‘jeetje, wat vervelend dat vervellen!’? Ik vraag het me af. Hoe zou het zijn als wij, mensen, ons veel meer zouden laten leiden door het proces? Zouden we dan in vertrouwen die stappen kunnen zetten die nodig zijn om weer voldoende zuurstof te krijgen? Zonder al dat ‘uit-ge-stel’ en ‘doen alsof alles goed gaat’? Ik wil graag geloven dat we in essentie altijd weten wat ons precies te doen staat. Door in eerste instantie niet langer te focussen op wat we niet meer willen. Maar wel op hoe we het dan anders willen zien.

Ieder van ons lijdt op zijn of haar eigen manier. De een maakt zich veel te veel zorgen, met slapeloze nachten of een verstoord eetpatroon als gevolg. De ander is vooral verdrietig, oververmoeid, gestrest of gewoon heel erg eenzaam. Het gevoel niemand te kunnen vertrouwen, op niemand te kunnen bouwen. Het simpelweg ongelukkig zijn. Het gevoel vast te zitten in een realiteit die wel van een ander lijkt te zijn. Het gevoel dat je alleen maar te verliezen hebt als je nu eens echt zou opkomen voor jezelf. Of het zo ver mogelijk wegblijven van je gevoel omdat je die confrontatie nu toch echt niet wil aangaan met jezelf. Van rups tot vlinder, het is zo’n mooie beeldspraak. De gedroomde transformatie waarvan we tot op vandaag nog steeds niet precies weten hoe die nu echt in elkaar zit. Wat we wel weten, is dat zo goed als alle lichaamsdelen van de rups afgebroken worden. En dat zelfs de strijd om de pop te verlaten noodzakelijk is voor het vormen van sterke vleugels. Een metamorfose die weken tot zelfs maanden kan duren.

Maak de pop van een vlinder voortijdig open, en je vlinder kan niet vliegen. Hulp van buitenaf is nefast. Je moet het helemaal zelf doen. Doorheen de pijn en de strijd, helemaal naakt en uit je comfortzone. Want dat is waar je kan groeien als mens. Die stappen kan zetten die nodig zijn om het in de toekomst anders aan te pakken. Meer te leven vanuit jezelf. Op een goede manier de confrontatie aan te durven gaan. Opkomen voor jezelf. Leren vertrouwen op de ander. Beseffen dat niet iedereen het slecht met je voor heeft. En of dat nu thuis is, of op het werk of met vrienden, dat maakt helemaal niet uit. Het gaat om jou en hoe jij, anders, in de wereld staat. Het gaat om hoe jij bepaalde beperkende overtuigingen en gedachten los kan laten in het besef dat je oude manier van leven niet meer bij je past.
En meer nog, dat jij màg veranderen om jezelf te blijven.

Betekent dit dat je meteen je hele leven moet omgooien? Scheiden uit de echt, je partner verlaten, of op zoek gaan naar een nieuwe baan? Uiteraard niet. Loslaten en transformeren kunnen in hele kleine dingen zitten. Anders communiceren bijvoorbeeld. Duidelijker je grenzen stellen. Jezelf financieel of in de liefde meer gunnen. Neen leren zeggen, ook al voel je je nog steeds verantwoordelijk. Hulp leren vragen en aanvaarden. Dichter bij je gevoel komen te staan. Leven vanuit dankbaarheid voor wat er wel is, in plaats van je druk maken om wat er niet is. Je zorgen kanaliseren. Geen emotionele rente betalen op leningen die je nog niet hebt afgesloten. Andere manieren vinden om met je gevoel om te gaan. Leven vanuit meer liefde voor jezelf, en op die manier ook voor de ander.