Zelfsabotage en zelfliefde

Deze ochtend kwam tweemaal op korte tijd hetzelfde thema aan bod: sabotage. Eerst ging ik naar de supermarkt om water te halen, Spa Reine. Dat drink ik het liefst en voelt het zachtst aan. Zoals altijd was ik van plan om zes flessen van 1,5 liter te kopen, maar ik zag plots een bidon van vijf liter staan. Ik wist zelfs niet dat Spa dit verkocht, ik nam er gelijk twee mee. Toch voelde het niet helemaal goed, geen idee waarom.

Toen ik thuiskwam, stuurde ik direct een foto van de Spa-bidons naar mijn moeder. Ik dacht bij mezelf: goed gedaan, prijskoning! Maar eens ik begon te tellen, bleek dat zes flessen van 1,5 liter goedkoper zijn dan de bidon van vijf liter: de zes flessen zijn € 0,66 p/L en de bidon € 0,71 p/L. Ik was helemaal geen prijskoning, maar eerder een prijsnar. Bovendien zijn die grote flessen ook niet echt handig, want je kan niet rechtstreeks uit de bidon drinken, je moet eerst een glas of fles vullen. Duurder, minder praktisch en meer werk: ik was dus slechter af.

Niet veel later besloot ik om een van mijn websites te wijzigen. Ik organiseerde een evenement op 2 november en sloot de online ticketverkoop af. In plaats daarvan aanvaardde ik enkel nog betalingen per overschrijving. Echter bedacht ik me vanmorgen dat als ik mensen wilde informeren na het evenement, ik geen e-mailadres of telefoonnummer zou hebben. Dus zette ik een extra tekstregel op de website: 'Gelieve na betaling een e-mail te sturen, zodat ik uw gegevens heb'. Maar dat is evenmin praktisch en de ervaring leert me dat mensen dit over het hoofd zien of vergeten.

Bovendien is het extra werk voor mij. Opnieuw was ik dus slechter af. De symboliek hierachter werd me snel duidelijk: ik saboteer mezelf. Een thema dat me al langer achtervolgt. Als er iets drie keer op mijn pad komt, dan weet ik dat er iets gaande is en iets mijn aandacht vraagt. Het is dan een kwestie om te luisteren en open te staan voor informatie.

Ik ging op onderzoek uit en ontdekte dat 'sabotage' komt van het woord 'sabot', dat betekent klomp of bot. Het heeft Midden-Oosterse wortels met het woord 'ciabat' in het Perzisch. Vandaar ook de herkomst van het woord 'ciabatta' in het Italiaans en 'zapata' in het Spaans. Ik heb dat even opgezocht en vond verschillende verklaringen, maar degene die mij het meeste aanspreekt, is dat een sabot of klomp veel lawaai maakt als je er mee stapt. Het verstoort de rust. In het Engels heten klompen 'clogs'. Clogged betekent vastgelopen of verstopt. Het loopt niet lekker of zoals het hoort. Er is belemmering van energie. Saboteren is de rust verstoren. Saboteren is er ervoor zorgen dat zaken niet lopen zoals ze horen te lopen. Bij sabotage gebeurt het echter bewust. In mijn geval was het onbewust. Onbewuste zelfsabotage.

Onbewust wil ik dat ik misluk. Onbewust wil ik extra werk, minder inkomsten en meer uitgaven. Onbewust denk ik geen recht te hebben op rust, overvloed en succes. Het werd me nog een vierde keer duidelijk zonet, toen ik mijn raam had opengezet aan de computer. Ik merkte dat ik in de tocht zat. Dat had ik niet opzettelijk gedaan van 'oh, laat me eens lekker in de herfsttocht gaan zitten'. Nee, het raam had ik onbewust aan de linkerkant opengezet. Ik had het koud, maar deed toch door, alsof het een verplichting was om in barre omstandigheden toch maar verder te moeten ploeteren. Dat lijkt op iets uit de tijd van de industriële revolutie, niet iets voor anno 2022. Toen begon het me plots te dagen dat ik ook het rechterraam kon openzetten zodat ik niet in de tocht zat. Na weer een tijdje te hebben getypt, bleek dat het te koud was met het raam open en sloot ik het.

Waarom zette ik mezelf in de kou? Onbewuste handelingen komen dezer dagen naar boven als een vulkaan die lava spuwt. Het is duidelijk dat er nog steeds voorouderlijk karma in mijn cellen en onderbewustzijn ronddwaalt om te helen en los te laten. Mijn overgrootmoeder werkte vanaf haar negende in een fabriek. Dat is amper drie generaties geleden... Zij had geen tijd om met heling bezig te zijn: werken en overleven was het motto. Ze kon amper lezen of schrijven.

Zulke barre levensomstandigheden zijn gebaseerd op een diep schuldgevoel dat we dit soort situaties verdienen. Dat God ons gestraft heeft en dat we daar nu de gevolgen van dragen. Dat we ons afgescheiden hebben van God en daarom eeuwig verdoemd zijn. Dat we geen leuk leven verdienen en ons daarom onbewust straffen. Dat we hier zijn om te ploeteren en te lijden, in de stille hoop dat bij het Laatste Oordeel we niet naar de vuurhaard worden gestuurd. Een compleet fabeltje, maar wel eentje dat diep gegraveerd zit in het celgeheugen van mijn familielijn en dus ook in mezelf.

'Arme zondaars, bid voor ons'. Hoe vaak hebben we dit soort gebeden niet gepreveld? Altijd maar hetzelfde herhaald. Het is programmatie van de geest: herhaal iets vaak genoeg en je gelooft het nog ook. Dat bewijzen de waterexperimenten van de Japanse onderzoeker Masaru Emoto. Hij liet zien hoe de cellen van water veranderden afhankelijk van wat er tegen het water gezegd werd: liefde of haat. We zijn duizenden jaren geprogrammeerd als slaaf/schuldige/boetedoener/zondaar. Die tijd is nu ten einde. Gelukkig weet ik nu ook beter. Gelukkig weet ik nu dat we ons nooit afgescheiden hebben van God en dat we net als God absolute, eeuwige en onvoorwaardelijke liefde zijn. Hoe meer ik mezelf programmeer met dit programma van 'zelfliefde', hoe meer de oude software van 'zelfsabotage' verdwijnt. A work in progress, maar slagen zal ik. Ik heb inmiddels de online ticketverkoop weer ingeschakeld. Het werkt prima en iets dat prima werkt, hoeft niet te worden gewijzigd. De online ticketing is praktisch, bezorgt me minder werk en levert me geld op. Volgende keer koop ik gewoon weer 6x1,5l flessen Spa en zet ik het raam pas open nadat ik aan de computer heb gewerkt. Ik ben helemaal klaar met zelfsabotage.