Wanneer Kerstmis niet ‘the most wonderful time of the year’ is: de feestdagen door de ogen van een adoptiekind.

Gemiddeld draagt ca. 25% van de geadopteerde kinderen in België ook de Belgische nationaliteit. Op die manier hebben ze dus normaal gesproken dezelfde ‘roots’ als hun adoptieve ouders, maar bij ca. 75% is dat dus niet het geval. Het is op deze meerderheid dat er in dit artikel wordt gefocust. Deze kinderen worden meestal voor het eerst met hun afkomst geconfronteerd op de speelplaats. Kinderen zijn spontaan, maar dikwijls ook bikkelhard voor elkaar. Ze zien er anders uit dan hun schoolvriendjes, hoewel ze meestal geen herinneringen hebben aan hun geboorteland. Verwarring alom dus! Alle goede intenties van de biologische ouders ten spijt, in de hoop hun kind een beter leven te schenken, blijft het voor het kind meestal een bijzonder pijnlijke ervaring. Ze werden verlaten door hun eigen ouders en het is met dat beeld dat ze verder moeten. Gevoelens van verdriet, machteloosheid en eenzaamheid steken steevast de kop op. Geadopteerde kinderen voelen zich bovendien vaak schuldig, alsof hun uiterlijk, persoonlijkheid of gedrag de oorzaak is van hun situatie. Dit kan uitmonden in ernstige emotionele en psychologische problemen, waardoor deze jongens en meisjes (zelfs tot op volwassen leeftijd) niet zelden professionele hulp nodig hebben, want zelfs een liefdevol adoptiegezin kan geen wonderen verrichten.

Wanneer een adoptiekind in zijn/haar latere leven opnieuw te maken krijgt met verlies (relatiebreuk, sterfte van familie…), is de emotionele impact daarvan dubbel zo groot. Met de eindejaarsdagen in het verschiet, dé periode bij uitstek waarin familiebanden worden uitvergroot, worden geadopteerden nog eens met de neus op de feiten gedrukt. Hun biologische familie kennen ze niet en misschien zijn Sinterklaas en Kerstmis in het geboorteland totaal onbekend. Het hoeft dus niet te
verbazen dat veel adoptiekinderen het noorden kwijt raken.

1. Als ouder kan je je kind helpen in dit proces, mits je de juiste tools aangereikt krijgt en met professionele hulpverleners over je eigen gevoelens en emoties kunt praten. Je wilt natuurlijk alleen maar het beste voor je kind en het doet ook jou pijn als dat geluk uitblijft. Vooral tijdens de eindejaarsperiode komt dat extra zwaar aan.
   
   
2. Op het moment dat een kind geadopteerd wordt, gaat het wellicht door een soort rouwproces, maar is het niet in staat om daar uiting aan te geven. Dikwijls weet je als adoptieouder (te) weinig over de (voor)geschiedenis van het kind (ontbering, verwaarlozing, enz.) of kan je - gezien de jonge leeftijd - niet inschatten welke impact deze gebeurtenissen hebben op het kind.
   
   
3. Je kind is/was misschien enorm gehecht aan zijn/haar verzorgers voordat het in jullie warme nest terechtkwam. Daarom is het zo ontzettend belangrijk dat je interesse toont in de vroege(re) herinneringen van je kind.

Aandachtspunten voor verliesverwerking bij de geadopteerde

1. Weet dat dit ingrijpend verlies en het weggerukt worden uit je biotoop niet zonder slag of stoot gebeurt. Laat je gevoelens toe en loop er niet van weg. Schakel indien nodig professionele hulp in. Omgaan met lotgenoten die deze fases goed hebben doorstaan, kan heel heilzaam zijn.
   
   
2. Misschien was je in je geboorteland uitsluitend bezig met overleven. Mogelijk ben je daardoor in een waakmodus beland. Doordat er voortdurend adrenaline vrijkomt, wordt er ook teveel cortisol aangemaakt. Je leeft dus in een permanente stresstoestand.
   
   
3. Als geadopteerde heb je wellicht jezelf 'getraind' om nare ervaringen te verdringen, uit zelfbescherming. Rouwverwerking wordt op die manier geblokkeerd, of op zijn minst uitgesteld.