Een sterrenkind vergeet je nooit. Een hartverscheurend, persoonlijk relaas over het verlies van een kind

De doodsoorzaak bleef een mysterie, en dat is het nog steeds. Die eerste dagen waren we daar heel erg mee bezig. Je hebt een verklaring nodig om rust te vinden in je hoofd. Je krijgt een enorm schuldgevoel te verwerken: wat als ik hem niet alleen in z’n bedje had gelegd, wat als ik ’s nachts nog even was gaan kijken, wat als ik ’s morgens vroeger was opgestaan… Maar met al die hypothetische vragen krijg je je kind niet terug. Elke zondagmorgen beleefde ik dat moment opnieuw, als een film in mijn hoofd. Volgens de onderzoeken was Raphael perfect gezond: geen onderliggende ziektes, geen falende organen, geen hartproblemen… Wat we wel weten, is dat hij niet heeft geleden. De dokters dachten aan epilepsie, omdat onze andere driejarige jarige zoon een tijdje geleden plots ophield met ademen, maar daar zijn niet voldoende bewijzen voor. De laatste bevindingen wezen in de richting van een gebrekkige energiedoorstroming. We besloten Raphaels lichaam te schenken aan de wetenschap. Of wij op die manier ooit antwoorden mogen verwachten, weet niemand. Maar zo heeft zijn overlijden toch nog een verheven doel.

My sweet angel

Het lied dat ik schreef bevat de boodschap van Raphael voor ons allen. Het werd me snel duidelijk dat dit niet het einde was, maar een nieuw begin. Het schrijven van het lied was een manier om mijn verdriet te verwerken en mijn oogappel verder te laten leven. Maar ik wilde ook dat andere ouders die hun kind hebben moeten afgeven kracht konden halen uit de boodschap. Daarom beschouwde ik het als mijn taak om ‘My sweet angel’ in zoveel mogelijk huiskamers binnen te brengen. Via Facebook, Youtube, Spotify, en uiteindelijk zelfs via de radio. Op zijn begrafenis werd het lied voor de eerste keer live gezongen. Wat een warmte! Raphael was zó aanwezig, we voelden ons gedragen.

De tekst bevat alle facetten van ons verlies, de positieve en de negatieve. Als sterrenkind is Raphaels energie veel krachtiger en kan hij zijn licht over de hele wereld laten schijnen. Een aards lichaam is beperkt, onze energie daarentegen, is wat ons écht vrij maakt. Raphaels boodschap luidde als volgt: laten we allemaal het goddelijke kind in onszelf neerzetten. Laat een kind een kind zijn. Maar ook het schuldgevoel en de pijn van een kind dat je als ouder veel te vroeg moet loslaten, wou ik weergeven. En de liefde. De ongekende hoeveelheid liefde die je als moeder of vader koestert en die ons allen steeds opnieuw verbindt. Ik kan alleen maar hopen dat deze song steun biedt aan iedereen die hetzelfde heeft meegemaakt. Dat het de verbinding met hun sterrenkind voor eeuwig verzegelt. Dat het ook voor hen, net zoals dat bij mij het geval is, hun verdriet transformeert in licht en liefde.

Ik geloof in een wereld waarin hemel en aarde niet los staan van elkaar, maar verbonden zijn vanuit één energiebron: het hart. Raphael brengt de hemel op aarde en ik zal hem daarin helpen. Ik voel me één met mijn zoon, en zie mezelf als een boodschapper om zijn licht op aarde neer te zetten en de mensheid opnieuw kracht te geven om het lot in eigen handen te nemen. Hij leert ons dat de dood niet het einde is, maar een nieuw begin.

(lees verder onder de afbeelding)

Wanneer het verdriet in een eerste fase verwerkt is, komt er een periode van verbinding. Daarna volgen er ups en downs die eigen zijn aan de rouw. Gemis omdat ik besef dat ik hem nooit zal zien opgroeien, dat hij bij bepaalde gebeurtenissen nooit fysiek aanwezig zal zijn. Het leven gaat gewoon voort. Het gemis houdt nooit op, daar ben ik van overtuigd. Dat is iets wat je een leven lang met je meedraagt, maar de pijn maakt plaats voor dankbaarheid. Ik heb namelijk het geluk nog drie schatten van jongens te hebben. Toch is mijn gedrag tegenover hen zeker veranderd. Ik was nooit een bange mama, ik voelde me beschermd door God en het universum, maar een trauma zoals dit laat littekens na. Bij elke schram, elk hoestje geraak ik al in paniek. Ook dat slijt uiteindelijk, vooral bij de broers van negen en vijf ben ik er al wat geruster in. Maar het welzijn van de - nu - jongste telg van drie boezemt me elke dag angst in.

Je leert beseffen dat je van elk moment moet genieten, want je weet nooit wat morgen brengt. Ik kies nu vooral voor mijn gezin, terwijl vroeger mijn carrière soms wel op de eerste plaats kwam. Ons leven is onherroepelijk aangetast door het verlies, maar niet altijd in negatieve zin. Zo ben ik nu veel dankbaarder voor de kleine dingen en voor een goede gezondheid. Het is heel cliché, ik weet het, maar dat is het ook met een reden. Ik ben veel minder bezig met mezelf te bewijzen en hard te werken. Mijn kijk op de wereld is veranderd. Ik focus nu vooral op het mooie in het leven, naast alle hartzeer en gemis dat ook duidelijk aanwezig is. De dingen zijn niet meer ‘goed’ of ‘kwaad’ in mijn ogen. Alles wordt herleid tot een groeiproces, voor de mensheid én voor mezelf. Op vandaag kan ik God opnieuw toelaten in mijn leven, de bron van liefde.

Uit het oog, maar nooit uit het hart

Spiritualiteit heeft een grote rol gespeeld in de verwerking van mijn verlies. Mijn man is aardser en had het veel moeilijker dan ik. Het verlies van Raphaels fysieke lichaam heeft hem echt gebroken. Ik voelde daarentegen steeds een sterke band met onze zoon, hoewel hij lichamelijk niet meer tastbaar aanwezig was. We zijn zoveel meer dan enkel vlees en bloed. Alles komt en gaat, dat is de kringloop van het leven, maar ons energieveld blijft voortleven. Herinneringen sleuren ons erdoor heen. Door mijn spiritualiteit besefte ik dat de dood twee werelden met elkaar verbindt, die van het zichtbare en het onzichtbare. Door de dood van onze kleine spruit staan we nu in verbinding met het pure, witte licht van liefde.

Raphael blijft onder ons. Zijn aanwezigheid is merkbaar in ontelbaar veel dingen: zijn lied dat op de radio wordt gespeeld, de gesprekken die zijn broers voeren, zijn foto’s aan de muur, bomen die in zijn naam werden geplant, pluimpjes die ik overal in huis terugvindt, de inzichten die hij me stuurt, zijn kleertjes die niet werden opgeborgen,... Dat is dan ook mijn advies voor andere ouders van sterrenkindjes: blijf over hen praten alsof ze nog lichamelijk aanwezig zijn. Laat het verdriet zeker toe, maar kijk verder dan fysieke aanwezigheid. Laat de energie van je kleine schat toe en geniet van het geluk dat hij of zij jou bracht.