Groeien na een trauma: jezelf opnieuw liefhebben nadat je zwaar op de proef werd gesteld

Een handleiding, wat zou dat handig zijn. Voor mijzelf, maar voor elk individu dat te maken kreeg met verkrachting, aanranding of een andere vorm van ongewenste aanrakingen. Hoe ga je daarmee om, hoe bouw je je eigenwaarde weer op? Stap voor stap liefst, zonder te overhaasten. Hoe heel je die wonde en verkies je zelfliefde boven kwellende gedachten, schuldgevoel en schaamte? Het is geen recht, vlekkeloos pad, het gaat gepaard met vallen en opstaan, met huilen en krijsen, maar ook met intense gelukzaligheden en hoop, hoop voor heling. Hierover spreken is als dichtgroeiende wonden openrijten, het bloed spat eruit, de pijn is enorm, maar het voelt eerder als een plicht, een drang om mijn ervaring naar buiten te brengen. Want hoe meer hierover wordt gesproken zonder schroom, hoe lager de drempel is voor toekomstige slachtoffers om een aangifte te doen. Hopelijk.

De hele ervaring, de verkrachting, het misbruik, was paradoxaal genoeg nog het minst pijnlijke van allemaal. Wat erna zou komen, dat zou me pas gaan kwellen. Ik weet nog hoe ik onder de douche stond, tientallen minutenlang en hoe ik het vuil niet van me kreeg, een kleverig gevoel bleef achter, op mijn zonet beschadigde lichaam. Terwijl ik me afdroogde kwam het besef: ‘Mijn lijf, dat is niet meer echt van mij.” Althans, dat voelde zo. De tranen kwamen, het onbegrip, de wanhoop. En delen kon ik niet, want wat als mijn partner dit beschouwde als bedrog? Het gevoel van schaamte overheerste, verslond me bijna. De gedachte dat ik niets meer was dan een verkrachte, ongewenst aangeraakte vrouw, daar verloor ik mezelf volledig in. Haat, wantrouwen, kwaadheid, dit hoorde er allemaal bij. Weglopen was geen optie, de intensiteit van de emoties waren te hevig. Met de minuut nam mijn zelfvertrouwen af, zelfhaat nam toe en ik was kwaad, nog het meest van al op mijzelf. Ik kwam in een neerwaartse spiraal terecht, volledig vervreemd van mijzelf. De connectie met mijn innerlijke zelf leek helemaal verdwenen, lustgevoelens waren nergens te bespeuren. De mensheid beschouwde ik als een grote teleurstelling en het leven bekeek ik door een zwarte bril. Met een constante schrik liep ik rond, en dat vies gevoel, dit had me in tussentijd al tot op het bot opgevreten. Ik voelde me alleen, onbegrepen en verkracht. Tijd heelt alle wonden? Nou, deze toch niet. Nee, niet zolang ikzelf niet de keuze maakte om vooruit te kijken, om de aandacht op mij te richten en om mijzelf onvoorwaardelijke liefde aan te reiken. Mezelf zou ik bevrijden, mijn innerlijke kind zou ik omarmen, veiligstellen, opnieuw een thuis aanbieden.