Paradigma verschuivingen: welke rol spelen wij?

Capra, hoe groot zijn verdienste ook is, en hoe belangrijk zijn bijdrage in het verbreden van het blikveld destijds, deed gewoon wat jij en ik ook kunnen: hij observeerde en bestudeerde. Maar hij deed meer: hij voélde ook. Nu is ‘voelen’ voor veel wetenschappers van onze huidige tijd eerder een vloek dan een zegen, en de peer-reviewed papers, waarin de zin ‘we voelden dit zo aan’ voorkomt, zijn even zeldzaam als echte krabsla. Wetenschappers willen mordicus wéten en méten, niet voelen. Met uitzondering van de geniale buitenbeentjes van de quantumtheorie. Verschillenden onder hen schreven al bijna een eeuw geleden dat het universum uitsluitend te begrijpen valt als je als onderzoeker ook openstaat om te voelen, te dromen en hogelijk verwonderd te zijn. Meer zelfs: ze beseffen dat de ‘mechaniek van het allerkleinste’ helemaal geen mechaniek is, en al helemaal niet mechanistisch te verklaren is. Capra verrichtte baanbrekend werk door die fantastische – zelfs voor genieën nauwelijks te vatten – materie te toetsen aan de eeuwenoude wijsheid van oosterse genezers. De parallellen die hij ontdekte waren, en zijn nog steeds, onthutsend en tegelijkertijd heerlijk.

Toch herhaal ik het: iedereen kan wat Capra kon. Wie een open geest, goede antennes en een wijze ziel heeft, kan dagelijks ervaren dat veel aspecten van onze dagelijks leven, die op geen enkele wetenschappelijk manier te verklaren zijn, wél te duiden zijn met het gevoel en het hart. Synchroniciteit is zoiets: hoe vaak gebeurt het niet dat twee individuen, soms duizenden kilometers van elkaar verwijderd plots en op hetzelfde moment de dringende behoefte 'voelen' om mekaar te bellen? Synchroniciteit. Een Bloom-lezeres las mijn vorige column over het boek van mijn vriend Paul Van Hecke, en werd door mijn woorden en vooral door de passages uit het boek geraakt. De volgende ochtend kwam ze bij familie… waar het boek op tafel lag. Ik had het daar de dag ervoor achtergelaten, als cadeautje.

Dit soort ervaringen zal nu meer en meer voorkomen, want we zijn op een keerpunt beland, waar voelen en die gevoelens (mee)delen belangrijker zullen worden dan weten. Waar 'koele' wetenschap plaats zal moeten maken voor emotionele, liefdevolle vaardigheid. Het universum geeft altijd aan wanneer er grote verschuivingen op til zijn. De coronacrisis is geen toeval, het is slechts een vehikel voor de grondige catharsis die zich nu aan het voltrekken is. Zij die inmiddels geleerd hebben om hun ziel open te stellen voor de frequenties waarmee het universum communiceert, weten het al langer: het ‘keerpunt’, waar Capra al in 1991 over schreef, nadert met rasse schreden, en er is geen weg terug. Het is ook te merken in de samenleving: er zijn de wetenden en er zijn de niet-wetenden. Het is jouw en mijn taak om ervoor te zorgen, dat het aantal wetenden toeneemt, en liefst zo snel mogelijk. Daarom schreef ik hier een paar van mijn meest persoonlijke, intieme ervaringen neer, als getuigenissen van de schoonheid die ons allen aanstuurt en van de ongebreidelde mogelijkheden die voorhanden zijn. Alles in het universum is trilling. We moeten zorg dragen voor de antennes die deze frequenties kunnen opvangen en onze ontvanger wijd openen, zodat de ontvangst niet gehinderd wordt.

We leven in een uitzonderlijk opwindende tijd, zoveel is zeker. Nu op aarde vertoeven is een goddelijk voorrecht, dat maar eens om de zoveel millennia voorkomt. De paradigmaverschuiving die we momenteel beleven, en waar we actief kunnen en moéten aan meewerken, is van enorm spiritueel belang. De toekomst van de mensheid krijgt nú vorm, en wij zijn daarbij geen figuranten, maar hoofdrolspelers, ieder van ons. Laat dit gegeven, die zekerheid tot je doordringen, en geniet ervan, elke dag, elke seconde. Meer hoef je echt niet te doen, dan met volle teugen en vol overgave genieten van de wetenschap dat jij er deel van uitmaakt, dit terwijl je ondertussen je ontvanger blijft afstemmen op de juiste frequentie.

De rest komt vanzelf.