Zelfliefde als sleutel tot persoonlijke groei

Een heel eenvoudige, maar tegelijk ook heel moeilijke vraag, waar Lianne met een ontzettende twinkel in de ogen op antwoordt. Het is duidelijk, Lianne heeft hierover goed nagedacht. “Sommigen zeggen geen idee, anderen hun naam, weer anderen hun beroep. Maar wie en wat ben je nog meer? Ik geloof dat een mens al deze rollen heeft, en soms komen er weer rollen bij, en ergens is er een stukje ‘ik’ dat dat allemaal met elkaar verbindt. Dat maakt dat de vraag ‘wie ben je’ inderdaad helemaal niet zo eenvoudig te beantwoorden valt. Want je bent niet alleen een dochter, je bent niet alleen een moeder, je bent ook niet altijd leuk en je bent soms helemaal niet leuk. We zijn veel meer dan dat.”

Als we naar de kern gaan van wie jij bent, wat is dan voor jou het belangrijkste?

Dan wordt het even stil. Met een veel zachtere stem antwoordt Lianne: “Dan heb je het opeens niet meer over een rol, dan heb je het over authenticiteit. Waar ik eerder in mijn leven altijd maar wou pleasen, me aanpassen en een soort maskergedrag vertoonde, vind ik congruent zijn een belangrijk goed. Of je nu in de supermarkt loopt of zakelijk bezig bent, dat je gewoon altijd dicht bij jezelf kan blijven. En dat mensen je herkennen door al je rollen heen.” We hebben het over zelfliefde, geloofwaardigheid, menselijkheid, dankbaarheid en simpelweg jezelf mogen zijn.

Hoe kwam jij tot het besef dat precies het gebrek aan deze liefde voor jezelf je persoonlijke geluk in de weg stond?

“Ik herinner me nog precies het moment waarop dat besef bij me binnen kwam. Ik werkte als HR Manager bij een grote bank, echter een week nadat ik thuis zat door mijn burn-out werd ik door mijn baas al uit mijn functie gezet. Dat voelde op dat moment echt als een dolk in mijn rug. Een paar weken later heb ik haar een brief geschreven.” Lianne leest een paar regels voor uit de brief waarvan ze al die tijd een kopie bewaard heeft. “Toen pas, bij het schrijven van die brief voelde ik weer iets, ik voelde me verdrietig, en toch voelde het goed om echt te kunnen huilen. Ik besefte hoe diep ik moest gaan om bij mezelf te komen. Hoe mensen ook van me hielden terwijl ik niets meer deed. Maar als ik was wat ik deed, waar bleef ik dan met mijn identiteit? En waarom waren al die mensen desondanks alles zo lief voor mij? Er was maar één conclusie. Ik ben waardevol, ik ben een prachtmens. Wauw.” Lianne geeft aan dat dit de eerste keer was dat ze zich ‘ok’ voelde, zonder iets te doen, en dat dit een enorme bevrijding was voor haar. En hoe ze door het schrijven van deze brief besefte dat ze niet naar een ander moest wijzen, maar enkel in de spiegel moest kijken. Ze was al die tijd zelf over haar eigen grenzen gegaan.

Hoe ging dat dan, om vanuit dit begrip ook echt actie te ondernemen?

“Burn-out is echt een hele fysieke ziekte. Mijn lichaam was echt opgebrand en het was dus ook echt meteen duidelijk dat ik met mijn lichaam aan de slag moest. Voeding. Beweging. En rust. Maar toen mensen me zeiden “ga dan doen wat je leuk vindt”, wist ik helemaal niet wat ik leuk vond. Ik wist niet eens welk soort kleren ik leuk vond, ik identificeerde me bijvoorbeeld altijd met de dresscode van mijn werkplaats. De hele praktische vertaling is dat ik met mijn voeding aan de slag moest, dat ik moest ontdekken wat mij qua beweging kon plezieren. Een proefles tennis bijvoorbeeld. Ik moest ook een manier vinden om mijn rust te pakken. Voor meditatie was het nog veel te druk in mijn hoofd, maar ik besloot gitaarles te volgen.

Ik heb boeken gekocht over burn-out, wat natuurlijk leidde tot de ene huilbui na de andere, maar ik ging er wel doorheen. Ik maakte mijn sociale kring heel klein. Toch was de support van mijn man, die met me praatte en tegelijk ook de zorg voor de kinderen op zich nam, een enorme steun. Ook mijn vriendin liet me volledig mezelf zijn zonder druk te leggen. Na vijf maand ben ik gaan re-integreren, maar ik kon mijn draai helemaal niet meer vinden bij de bank. Ik kreeg last van hyperventilatie. Mijn lijf wees me erop dat dit echt niet goed voor me was. Dus ging ik mijn hart en mijn lichaam volgen.”

Als mensen na het lezen van dit interview zich herkennen in jouw verhaal en zelf ook een eerste stap willen zetten naar meer zelfliefde, wat geef je ze als tip mee?

Lianne grapt, “Mijn boek lezen natuurlijk!” Maar los daarvan, vanuit haar eigen ervaring: “Je kunt alleen maar van jezelf houden als je echt in je lijf zit. Als je alles beredeneert en vanuit je hoofd actie onderneemt, dan sta je soms te ver van je gevoel af, je ademt hoog en je maakt weinig contact met je lichaam. Dus mijn allerbelangrijkste tip: kom in beweging! Stap uit de passiviteit. Er is altijd wel ergens een ingang. Zorg ervoor dat je niet in de slachtofferrol blijft hangen. Kijk goed rond. Ook als het financieel lastig is. Je kunt bijvoorbeeld vrijwilligerswerk doen. En geloof dat er altijd wel iets mogelijk is.”

Ik bedank Lianne voor alweer een inspirerend interview. Ik ga vanavond toch maar eens nadenken over mijn eigen BV IK.

Meer lezen?

Een openhartig gesprek met Wouter Torfs