Afwijzing: een bevestiging van een interne geloofsovertuiging?

Afwijzing. Een van de moeilijkste ervaringen om te ervaren vind ik persoonlijk. Ik kies bewust voor het woord ‘ervaringen’. Je zou immers denken dat afwijzing een gevoel is, maar dat is het niet. Het creëert wel gevoelens. Allerhande gevoelens, gaande van frustratie en boosheid tot angst en verdriet. Maar afwijzing is een ervaring. Jij ervaart iets als een afwijzing. Is het daarom een afwijzing? Niet noodzakelijk maar we interpreteren het wel zo. Het gebeurt waarschijnlijk redelijk vaak dat er iemand is die tegen je zegt: ‘Nu even niet’ of ‘Niet met jou’ of ‘Niet voor mij’. Iemand die zijn behoeften weergeeft of iemand die haar grenzen aangeeft. In die zin zegt dat dus alles over die persoon en niets over jou.

Hoe komt het dan dat we zulke zaken doorgaans als een afwijzing ervaren? Omdat we het op ons betrekken en het persoonlijk maken. Omdat we mogelijk een behoefte of verwachting hebben, die op dat moment niet door die persoon kan worden ingevuld en omdat we eraan gehecht zijn dat het die specifieke persoon moet zijn die die specifieke behoefte bij ons vervult.

Of… omdat we een innerlijke stem hebben die al jarenlang zegt dat we niet goed genoeg zijn, dat we dit of dat niet verdienen. In dat geval is een externe afwijzing slechts een bevestiging van een interne geloofsovertuiging: ‘Zie je wel, ik wist het, ik ben niet goed genoeg, … ‘

Die interne geloofsovertuiging is op zijn beurt dan weer afkomstig van een jeugdherinnering waarin exact dat gevoel op een dieper bestaansniveau werd gecreëerd. Misschien was je oudere zus altijd de betere, misschien was jij het ‘lelijke eendje’ van de klas, misschien werd je niet opgemerkt door je ouders, … De wortelovertuiging ‘Ik ben niet goed genoeg’, die leeft onder afwijzing, heeft een bijzonder brede voedingsbodem, die voor heel veel mensen verschillend is, maar die voor velen van ons best een pittige is om als volwassene mee te dragen.

De mate van impact van de ervaring van afwijzing zelf, wordt overigens bepaald door de waarde die we hechten aan de persoon die ze uitspreekt. In die zin is de ervaring van afwijzing persoonsgebonden en relatief. Moesten we minder waarde hechten aan de persoon die de woorden uitspreekt, zouden we ook minder hard geraakt worden.

Klinkt allemaal interessant en lekker theoretisch toch? Betekent dat dat je de pijn de volgende keer niet meer voelt? Waarschijnlijk niet. Maar mogelijk wel een beetje minder. Omdat je nu een breder perspectief hebt. Omdat je nu kan kijken naar: wat vertel ik mezelf over mezelf? Welke behoefte leeft er in mij of welke verwachting koester ik?