Dromen en het weten: het absolute bewustzijn

In mijn boek ‘Het Grote Dromenboek’ schreef ik dit over het absolute bewustzijn: 'Misschien heb je het wel eens meegemaakt in een droom. In de droom heb je er namelijk een broer bij, terwijl je in werkelijkheid geen broer hebt! Dat betekent dat je je niet bewust bent van je mannelijke krachten zoals doorzettingsvermogen, daadkracht en doelgerichtheid. Maar er is meer, een soort van weten. Dat je bijvoorbeeld wéét dat je zus zwanger is, terwijl zij zich dit nog niet realiseert. Dit is het absolute weten. Er valt niet aan te twijfelen. Zo heb ik zelf hiervan een voorbeeld: ik moest huilen toen een goede vriendin me vertelde dat ze de relatie met haar toenmalige vriend had verbroken. Ze vroeg me waarom ik zo moest huilen. Ik antwoordde haar oprecht dat ik het sneu vond dat die relatie niet werkte. Een dag later bedacht ik waarom ik zo in tranen was uitgebarst. Ja, ik vond het sneu, maar zo erg nu ook weer niet. Een jaar later kwam het antwoord als vanzelf: een onherstelbare breuk tussen die vriendin en ikzelf. Die dag voelde ik dus de toekomst, wat bij mij een immense huilbui uitlokte.'

‘Weten is kennis hebben van de bekende en onbekende omgeving door middel van eigen waarneming of overdracht van informatie. Kennis wordt opgeslagen in het geheugen. Weten is het bewust zijn van bepaalde gegevens omtrent je eigen leven, de omringende wereld of abstracte wereld’ (bron: Wikipedia). Oké, dus wat ik ken, bestaat. Zoals een stoel is een stoel en niet een hond.

Maar wat betekent: abstracte wereld? Ik weet het niet en heb het opgezocht: ‘Abstractie is het inductieve proces van het weglaten van alle niet-essentiële informatie en secundaire aspecten en vervolgens generaliseren om zo de meer fundamentele structuren zichtbaar te maken’. Met andere woorden, je komt meteen bij de kern. Om bij het voorbeeld van de stoel en de hond te blijven: wanneer je het over de stoel hebt, ga je niet praten over stijl, ontwerper en soort hout, maar je vertelt wel of de stoel goed zit of niet. En de hond? Die is gewoon lief, ras en eigenschappen doen er helemaal niet toe.

Er was eens iemand die als kind al droomde dat zijn biologische ouders nog in leven waren. Zijn adoptieouders verzekerden hem keer op keer dat zijn biologische ouders overleden waren. Maar toch, hij bleef dromen over zijn moeder, levend en hem omarmend in haar armen. Veel jaren later kwam deze droom uit; de man kon zijn echte moeder inderdaad in de armen sluiten, alles dankzij die ene droom.

Soms dromen we ook over een magiër of een tovenares. Dat overkwam me voor ik aan dit artikel begon, omdat ik al lange tijd fictie wilde schrijven en het er maar niet van kwam. Waarom niet? Voordat ik aan mijn fictieschrijven begin, moet ik eerst een lange weg vol beren overwinnen: ‘Het lukt niet, het zal nooit worden gepubliceerd’, en meer van dat soort angsten. Maar dat zijn het, angsten. Ik hoef echt niet te twijfelen aan mijn schrijfwerk. Je kunt het vast al raden: die avond ben ik meteen naar mijn schrijfplek op zolder gegaan en heb ik verder gewerkt aan mijn roman.

Zo heb ik nog veel meer voorbeelden van het weten. Nog eentje? Bij het schrijven van het boek ‘Dromen en alchemie’ had ik na lang werken op de computer ineens de absolute uitleg waar ik al heel lang mee bezig was: we leven allemaal in het onbewuste. Er was geen speld tussen te krijgen en eerlijk: ik was best een beetje trots op mezelf. Ik ging even achter de computer vandaan, zette de waterkoker op en terwijl ik wachtte tot het water kookte, pakte ik een boek van Carl Gustav Jung van de stapel (er lagen nog meer boeken van hem op deze stapel). Ik bladerde er wat doorheen en zag plots precies hetzelfde staan: we leven allen in het onbewuste.

Dit was geen toeval. Veel later las ik dat hier een woord voor is: kryptomnesie. Op de een of andere manier kwam ik bij het collectieve onbewuste. Dit is het onbewuste van iedereen en ik kon daar iets uit halen wat al eerder was geschreven, door Jung dus.

Het weten, het absolute bewustzijn: je hoeft er nooit aan te twijfelen. Je wéét.