Huilen in de stenenwinkel... Een column van Nathalie Willems

Daar stond ik dan… Te huilen midden in de stenenwinkel in Scheveningen.

Rewind naar die ochtend:

Ik heb al lange tijd de gewoonte om vaker te moeten plassen dan de gemiddelde mens. De laatste dagen begon het echter wat de spuigaten uit te lopen met tot vier keer per nacht op te moeten staan. Vermits ik geloof dat alles gelinkt is aan elkaar, deed ik wat opzoekingswerk en kreeg ik bevestigd wat ik ergens al vermoedde: de blaas (yang) is energetisch verbonden met de nieren (yin) en deze zijn op hun beurt gekoppeld aan de emotie angst.

Nu is angst net datgene wat als ondernemer regelmatig bij mij in het achterhoofd leeft. Angst voor de toekomst, angst voor het niet-weten, … Ook al daag ik mezelf elke dag opnieuw uit om me aan een dieper vertrouwen over te geven, ik kom de angst vaak tegen op mijn route daar naartoe. Ik besloot dus naar een mindful winkeltje in Scheveningen te gaan, een charmant stenenwinkeltje met heel gepersonaliseerde service, dat ik kende van een eerder bezoek. Eenmaal aangekomen vertel ik aan de verkoopster dat ik op zoek ben naar iets om mij te ondersteunen om meer vanuit vertrouwen te leven en iets dat de angst zou weerhouden, kortom: iets dat mijn blaas en nieren terug in balans zou brengen.

‘Ja, klinkt logisch, je voert ook niet af,' concludeert de verkoopster.
'Euh, hoezo dan?' hoor ik mezelf vragen. 'Ik zou denken dat ik constant afvoer als ik tel hoe vaak ik moet plassen op een dag.'
'Dat bedoel ik niet,' antwoordt ze. 'Jij bent heel gevoelig en neemt daardoor veel op van anderen, maar je laat het niet voldoende los allemaal. Ik heb iets voor je.'

Vervolgens neemt ze een mala bestaande uit onyx, rookkwarts en rudraksha van een rek en vraagt me hem om te doen. ‘Voel eens wat het met je doet.'
Ik ben nog een beetje sceptisch, maar -as always- in voor nieuwe dingen, dus ik sluit mijn ogen en voel.
‘Voel je al iets ter hoogte van je nieren?’ vraagt ze.
‘Nog niet. Ik voel me alleen wat meer geaard op de grond.'

'Wacht… Ik voel nu plots mijn voetzolen heel erg warm worden.’
Ik open mijn ogen en kijk naar haar.
Ze kijkt me glimlachend aan: ‘Nu ben je aan het afvoeren.'
Ik voel verder en zeg: ‘Nu voel ik het inderdaad in mijn onderrug.’

En nog wat later.
‘Nu voel ik iets in mijn hart… en nu in mijn keel…’
‘Daar zit datgene wat je niet uitspreekt en wat je onderdrukt,' informeert ze me.
Mijn woorden stokken en de tranen wellen op in mijn ogen.
‘Laat maar los,' zegt ze rustig. ‘Niet onderdrukken.’